who am I? answer pls..

You are fair, honest, and logical. You are a natural leader, and people respect you.
You never give up, and you will succeed... even if it takes you a hundred tries.
You are rational enough to see every part of a problem. You are great at giving other people advice.

You are usually the best at everything ... you strive for perfection.
You are confident, authoritative, and aggressive.
You have the classic “Type A” personality.

You are wild, crazy, and a huge rebel. You're always up to something.
You have a ton of energy, and most people can't handle you. You're very intense.
You definitely are a handful, and you're likely to get in trouble. But your kind of trouble is a lot of fun.

You are friendly, charming, and warm. You get along with almost everyone.
You work hard not to rock the boat. Your easy going attitude brings people together.
At times, you can be a little flaky and irresponsible. But for the important things, you pull it together.

You are relaxed, chill, and very likely to go with the flow.
You are light hearted and accepting. You don't get worked up easily.
Well adjusted and incredibly happy, many people wonder what your secret to life is.

You are well rounded, with a complete perspective on life.
You are solid and dependable. You are loyal, and people can count on you.
At times, you can be a bit too serious. You tend to put too much pressure on yourself.

You are confident, self assured, and capable. You are not easily intimidated.
You master any and all skills easily. You don't have to work hard for what you want.
You make your life out to be exactly how you want it. And you'll knock down anyone who gets in your way! Who I Want to Meet:

ang aking pamilya.

ang aking pamilya bow. (palakpakan) klap klap klap...

ang aking ama ay si orly isang ama na matatag ang paniniwala sa paglilingkod sa bayan, isang taong hindi mababali ang pagmamahal sa bayan.

ang aking ina na si beth isang maalagang ina. akalamo ay mahigpit subalit punong-puno ng tatag sa pagharap ng mga problema at pagsubok sa aming pamilya.

ang nag-iisa kong kapatid na babae si ampil, ang natatangi kong kapatid na kasabay ko sa tawanan at kalungkutan. kasama ko sa pagsasayaw at paglilingkod sa kapwa. isang simpleng babae na dakilang nagmamahal sa kanyang asawa.

si jason na ang tanging kausap ay ang kanyang sariling pagkatao. nailalabas ang sarili na hawak ang kanyang panulat at ang notebook na tanging nakakaalam ng kanyang nararamdaman at naiisip. isang musikero at malambing na kapatid. adik sa celphone. mahiyain sa personal bolero sa celphone.

si jawo na naiiba ang kulay ng balat sa aming lahat magkakapatid. may katigasan ang ulo. pero may tinatagong kabaitan. isang lalaking mapaglaro sa pag-ibig. nais na makilala ang kalawakan ng mundo. hilig nya ang makipaglaro sa hamon ng buhay. iyakin yan pero iniiyakan ng maraming babae.

si jolas na aming bunso na pinaglihi sa talong. magaling maglaro ng basketball yan. at nakikita ko na isa syang malambing na tao. mahilig sya na sumandal at idikit ang kanyang balat kay mama at sa akin. sya ang unang bumibili ng aking mga patawa. isang mabuting tao at mahal ang aming pamilya.

at ako ang inyong lingkod na mahilig kaulayaw ang mundo. makipaglaro sa kawalan. mahal ko ang paglilingkod sa kapwa. isang simpleng tao na nag nanais ng isang masaya at maginhawang buhay para sa aking pamilya at sa marami pang pamilya.

ito ang aking pamilya. pamilya na aking mahal. na unang una sa aking puso.

15 kahilingan

munting kahilingan

Personal kong listahan ng kahilingan

in

• Konteksto

Danilo Araña Arao

MAY personal na bagay na kailangang ibahagi dahil mahalagang gawin mo rin ito.

Mainam na pagplanuhan ang kinabukasan, pero paano kung ang hinaharap ay walang kaseguruhan? Makokontento ka na lang ba sa kung anong mayroon ka, at hindi na nanaisin pang makuha ang mga bagay na wala ka?

Ayon kasi sa isang kasabihan, ang naghahangad ng kagitna ay isang salop ang maaaring mawala. Pero hindi masama ang mangarap. Sa huli kong pananaliksik, libre pa ito’t hindi pa binubuwisan ng gobyerno!

Sa isang lipunang ang pakikipaglaban ay tinatapatan ng karahasan ng mga walang pakundangan, hindi sapat ang simpleng mangarap lang. Sa halip na tumunganga sa isang sulok at mag-isang isipin kung ano ang magandang bukas para sa iyo, mainam na ibahagi sa iyong mga kakilala’t kaibigan kung ano ang mga gusto mo sa buhay.

Ang pag-alam sa mga nais mo sa malapit o malayong hinaharap ay magiging batayan ng iyong pagkilos ngayon. Isang bagay na natutuhan ko noon sa elementarya ay ang pagsusulat ng mga kahilingan ko.

Malinaw na sa ating pagtanda, nagbabago ang mga listahan natin: Kung noon ay puro personal lang ang gusto ko, halimbawa, ngayon ay may kaugnayan nang pulitikal ang marami.

Walang mababaw o malalim sa mga kahilingan, dahil kinabukasan mo naman ang pinag-uusapan. Siguro’y gusto mo ring magkaroon ng sariling listahan. Madali lang naman gawin ito, pero kung naiintriga ka sa mga personal at pulitikal na kahilingan ko, basahin mo ang labinlimang bagay na ito:

1. Magkaroon kami ni Joy ng kahit isang anak;

2. Magtagal ang aming pagsasama ni Joy bilang mag-asawa;

3. Matutong magluto ng mga paboritong ulam ni Joy para hindi lang kanin ang parati kong sinasaing;

4. Isiping “baboy at manok” (mga paborito ko!) ang kinakain ko tuwing hinahainan ng isda;

5. Mabago ang hindi-magandang panlasa sa mga prutas at gulay (lalo na ang ampalaya!);

6. Mabawasan (kung hindi man tuluyang mawala) ang pagkahumaling sa pizza at hamburger, bukod pa sa iba’t ibang putaheng may baboy at manok;

7. Makapagtapos ng doktorado sa peryodismo o komunikasyon, kung hindi sa Pilipinas ay sa ibang bansa (wala kasing doktorado sa peryodismo rito);

8. Maging epektibong guro ng peryodismo at komunikasyon;

9. Makapaglaan ng sapat na panahon para sa press work sa Bulatlat.com;

10. Paramihin pa ang mga sinusulat na artikulo sa wikang Filipino;

11. Matapos sa takdang panahon ang mga ginagawang pananaliksik sa midya at lipunan;

12. Magkaroon ng sapat na pondo sa mga susunod na taon para regular na bilhin ang mahahalagang sanggunian sa larangan ng midya, pulitika at ekonomiks;

13. Panatilihin ang progresibong pananaw sa pagsusuri sa mga nangyayari sa ating lipunan;

14. Makapagbahagi ng nalalaman sa mas marami pang tao sa pamamagitan ng mga artikulong sinusulat at mga pagsasanay na isinasagawa;

15. Makapagretiro nang may masaganang buhay sa probinsiya, kasama siyempre ang asawa at iba pang mahal sa buhay;

reflection 3

NAMALAGI ako sa Pilipinas sa loob ng dalawmpung araw. Bumisita ako sa mga pampublikong hayskul, dinidinig ang mga personal na kuwento mula sa mga guro, kabataan at miyembro ng komunidad na nakikibaka upang baguhin ang mga kondisyong bunsod ng kasaysayan.

Dito, tumangging manatiling abstrakto o di maunawaan ang mga konseptong nababasa ko sa mga libro katulad ng mga salitang ‘kaapihan’, ‘panunupil’ at ‘pagsasamantala’. Para sa maraming mamamayang Pilipino, ang mga konseptong ito ay repleksiyon ng pangaraw-araw nilang karanasan.

Sa gitna ng aking maikling biyahe, maraming mabibigat na pangyayari nagaganap. Pinakamalimit pag-usapan sa mga ito ang matinding pag-aalala sa pagpasok ng ekonomiya ng Estados Unidos sa mas malalim pang krisis. Malinaw sa mga nakararaming Pilipino na ang implikasyon isang krisis pang-ekonomiya na di pa natanaw muli mula noong Great Depression.

Ayon sa kanilang pagkakaunawa, lilikha ito ng mas malalim na paghihirap para sa kanila habang patuloy ang pagtaas ng presyo ng bigas at langis lampas sa sahod ng isang populasyon kung saan kumikita ang mayorya ng mababa pa sa $2 sa isang araw. (Pero sinasabi naman ng World Bank, hindi ka mahirap kung ikaw ay kumikita ng mas mataas sa $1.25 sa isang araw!)

Bisita

Sa pagbisita sa isang pampublikong paaralan, nagkaroon ako ng pagkakataong mapakinggan ang mga kondisyon sa buhay ng isang tsuper ng traysikel. Nagtatrabaho siya ng mahigit pa sa sampung oras sa isang araw. Ang kanyang oras ng paggawa ay magsisimula sa ganap na ika-6 ng umaga. Ang banggit sa akin, kumikita siya ng humigit-kumulang sa P100 ($2). Bagamat nakabasa na ako ng mga estadistikang sumusuporta sa partikular na testimonyang ito, ganap pala ang pinagkaiba kung marinig ito mula sa isang tao na maaari mong mahawakan at matingnan ng direkta, mata sa mata.Ang gayong mahahabang oras para sa mga manggagawa ay hindi tinuturing na anomalya. Samantala, ang ang oras sa paglilibang ay isang prebilehiyo.

Habang kausap ang mga guro mula isang pampublikong paaralan, nabatid ko na hindi pala posible ang magtrabaho bilang guro at mapunan ang mga batayang pangangailangan. Kaya sa minimum, may isa pang trabaho lahat ng gurong nakausap ko (hal. pagiging tutor). Kahit pa kumayod ng maraming trabaho, natutulak pa rin sa pangungutang ang mga guro upang mapagkasya ang kanilang sahod. Ang banggit sa akin ng isang guro, siya rin ay isang mangingisda at tsuper ng traysikel.

Naglalaman ng dagdag na umento sa sahod na P9,000 ($191) sa kahabaanng tatlong taon ang isa sa mga malaking kampanyang pinangungunahan ng Alliance of Concerned Teachers. Nakiisa ako sa humigit-kumilang na dalawang libong (2,000) gurong nagmartsa sa Kongreso sa isang makapangyarihang mobilisasyon para sa karampatang kumpensasyon sa kanilang oras sa paggawa.

Kung maipapatupad, magiging maugong na tagumpay ang panawagan ng chant ng mga guro: “Upgrade teachers’ salaries now!” Sa ganong pangyayari, magiging kapantay na ng mga katulad nilang guro sa Estados Unidos ang matatanggpap na suweldo ng mga Pilipinong guro sa loob ng isang taon.

Kalagayan ng mga estudyante: mas masahol pa

Habang masama na ang kundisyon ng mga guro, mas masahol pa ang kundisyon ng mga mag-aaral sa mga pampublikong paaralan.

Binabanggit ng marami sa mga gurong nagkapalad akong makausap na sa bawat 100 mag-aaral ay mayroon lamang 1 guro. Hindi pambihira ang ganitong student-to-teacher ratio. Sa ilang pampublikong paaralan na aking napuntahan, siksikan ang mga klasrum, hinahati pa nga ng isang klasrum ng ilang chalkboard para mapagkasya pa ang mas maraming mag-aaral. Napupuwersa ang mga mag-aaral na matutunan ang kanilang pang-araw-araw na leksiyon sa labas, sa ilalim ng mga puno at sa mga pasilyo ng bilding.

Natutunan ko rin na hindi lang pala student-to-teacher ratio ang ratio na mayroon para sa mga mag-aaral. Meron ding toilet/pupil ratio. Sa mga pinakamasahol na kaso, may mga paaralang may iisang toilet para sa dalawang libong (2,000) mag-aaral.

Ibinahagi rin ng mga guro ang matinding hamon ng pagiging guro ng kabataang biktima ng malnutrisyon. Sa isang pampublikong hayskul na aking nabisita sinabi sa akin ng mga guro na humigit-kumulang sa 75% ng kanilang mag-aaral ang malnourished. Ngunit agad din nilang pinaalala na mas malala p rito ang matutunghayan kong kundisyon kung bibisita ako sa mga probinsiya at iba pang isla.

Nahulog ang puso ko sa pagbabahagi ng ilang personal na kuwento ng isang grupo ng mga aktibong guro mula sa Pasig. Sinabi nila sa akin na marami sa kanilang mga mag-aaral ang nagtatrabaho bilang basurero na namumulot ng mga bote at bag na plastik bago at pagkatapos ng klase upang makaambag sa kinikita ng kanilang mga pamilya.

Naikuwento sa akin si Manuel, estudyanteng naglalakad ng dalawang oras para makapasok sa paaralan sa bawat araw at hiwalay na oras pa ang rutang pauwi. Hindi ko natiyempuhan si Manuel sa pagbisita ko sa eskuwela niya dahil lumiban siya noong araw na iyon. Bago matapos ang araw, nalaman ko ang dahilan kung bakit hindi siya nakapasok. Nang araw ding iyon, namatay daw ang kanyang kapatid na babae sanhi ng asthma.

Kasabay ng pakikipagkaisa sa mga guro mula sa elementarya at sekundaryong pampublikong paaralan, nagkaroon din ako ng oportunidad upang makasama ang mga miyembro ng kaguruan ng Contend (Congress of Teachers and Educators for Nationalism and Democracy) mula the University of the Philippines, Diliman.

Nakarinig ako ng mga kuwentong naglalaman ng sukdulang panunupil. Isang propesor mula sa University of Eastern Visayas [Jose Maria Cui] ang lumahok sa kolektibong pagkilos upang maunawaan ang ugat ng mga problema ng sistema ng edukasyon at ang mahigpit na ugnayan nito sa kasaysayan ng Pilipinas at binaril habang nagbibiay ng exam sa loob ng kanyang klasrum. Ibinahagi rin sa akin ang psychological warfare na ipinatutupad ng gobyerno sa pamamagitan ng mga forum at workshops na isinasagawa ng militar sa iba’t ibang mga kampus upang pahinain ang loob ng mga mag-aaral na lumahok sa aktibismo.

Mas malala rito ang kalagayan ng mga estudyanteng di lamang nagsusumikap gagapin kundi mas mahalaga ang baguhin ang mga kundisyon sa kanilang bansa. Nanganganib silang maging isa sa libong bilang ng mga indibidwal na dinukot o pinaslang dahil sa kanilang pakikisangkot sa progresibong mga organisasyon sa kanilang mga komunidad.

Lengguwahe, salamin ng lipunan

Habang lubusan akong natuto, nakaranas din ako ng matinding pagkabigo dahil sa kawalan ko ng kakayahang magsalita ng wikang Tagalog. Napatunayan ko na isang kahanga-hangang salamin ng lipunan ang isang buhay na wika, kalakip ng bokabularyo at mga ekspresyon nito.

Nagbibigay ito ng mainam na silip para sa mga praktika at mga bigkis na kayang pagkaisahin ang mga mamamayan sa isang pulitika at kulturang pambansa. Sa pangdarayuhan, ang bisita o ang dayuhan ang malimit na kinakailangang gumawa ng paraan upang makapangusap siya sa mga taong nais niyang makaulayaw at kapanayamin.

Mabigat ang ang mga implikasyon para sa isang sistema ng edukasyon (at sa historikal na relasyon sa pagitang Estados Unidos at ng Pilipinas) kung ang mga mamamayan ay maaaring (at ginawa nga nila ito) gumawa ng paraan na isalin sa wikang Ingles ang kanilang mga ideya para lamang maibahagi ito sa akin.

Walang dudang naging mahirap ang biyaheng ito. Ngunit, naging dakilang balon din ito ng inspirasyon at pag-asa dahil pinaalala nito sa akin ang kahalagan ng pagsasanib ng kritikal na pag-iisip at sama-samang pagkilos.

Ramdam ko ang matinding pasasalamat para sa pagkakataong matuto, makapagbahagi at makilala ang mga taong sangkot sa makasaysayang pakikibaka upang baguhin ang lipunang Pilipino upang nang sa gayon, at sa bandang huli, ay magawan ito ng ibayo at bagong kasaysayan.

great.

great

Shed your tears, my motherland: let all your sorrow flow
Over the hapless fate of your hapless soil
The flag that is your symbol is shrouded by the alien flag
Even your inherited language is demeaned by another language;
Thus was the day when you were robbed of freedom
When Manila was seized on the twenty-third of August.

Shed your tears, while they gloatingly celebrate
On the graves of the downtrodden, the magnates are in revelry
You are like Huli, the enslaved debt peon
You are like Sisa, demented by suffering
Without strength to defend, without courage to fight
Wailing while being slaughtered, lamenting while being robbed.

Shed your tears over the heaps of misfortune
That inflict pain on you, that fatten the aliens
All your riches are wantonly squandered
All your freedoms quashed in one fell swoop
Behold your land, an alien army is guarding
Behold your seas, an alien ship is hovering.

Shed your tears if in your heart the purpose has waned
If the sun in your sky is always in twilight
If the waves of the sea have ceased to surge
If the volcanoes in your breast do not rage
If no one stands vigil on the eve of the uprising
Shed, oh shed your tears if your freedom lies in state.

The day will come when your tears run dry
The day will come when tears no longer flow from your swollen eyes
But fire, fire the color of blood
While your blood will be boiling steel
You shall shout with full courage in the flames of a thousand torches
And the old chains you shall destroy with gunfire.

reflection 2

LUMAKI ako sa panahong ang kinikilalang ”diyos” ay sina Sampaguita, Mike Hanopol at Pepe Smith. Kahit na hindi ko pa alam sa murang edad ang pulitikal na mensahe ng kantang Jeproks, nagustuhan ko ito, tulad ng iba pang kabataang nahumaling sa musikang rock.

At dahil sa Juan dela Cruz band (na binubuo nina Hanopol, Smith at Wally dela Cruz), ginusto kong mag-”swimming sa balong malalim.” Hindi ko pinansin ang kamalian ng katagang ”ako’y nag-iisa at walang kasama.” Sinunod ko ang panawagang ”Ang himig natin ay ating awitin/Upang tayo’y magsama-sama/Sa langit ng pag-asa.”

Pero kasabay ng pagtangkilik sa sariling atin ay ang pagkahumaling din sa mga dayuhang bandang nagtataguyod ng musikang rock. Mula slow rock hanggang heavy metal, mahaba ang listahan ng mga bandang hanggang ngayon ay kabisado ko pa rin ang marami nilang kanta – Creedence Clearwater Revival, Rainbow, Deep Purple, Black Sabbath, Scorpion at Nazareth ay ilan lang sa kanila.

Inaamin kong dahil sa kolonyal na mentalidad, mas nagustuhan ko ang mga musikang dayuhan sa aking pagtuntong sa hayskul. Dahil nabarkada ako sa mga kaklaseng pareho ang hilig sa musika, madalas na nauubos ang aming panahon sa pakikinig sa mga plaka’t tape ng mga paborito naming bandang dayuhan at lokal.

Mula sa mga pagtitipong iyon kami nagsusuri ng mensahe ng mga kanta. Napansin namin, halimbawa, na ang kantang ”Favorite Son” ng CCR ay isang protesta laban sa agresyon ng US sa Vietnam. Ang ”Temple of the King” naman ng Rainbow ay tungkol sa relihiyon at ang bulag sa pagsunod sa mga nasa kapangyarihan. Ramdam na ramdam din namin ang personal na pakikibaka’t kalungkutan sa buhay na maririnig sa mga kantang ”Soldier of Fortune” ng Deep Purple at ”Changes” ng Black Sabbath.

Pero sa pangkalahatan, kapansin-pansin para sa amin ang kawalan ng malinaw at malalim na mensahe sa mga kanta. Ang isa sa pinakasikat na kanta ng Deep Purple, ang ”Highway Star” ay tungkol lang sa pagkahumaling sa magara’t mabilis na sasakyan (na inihalintulad pa sa katawan ng babae!). Ang mga mas sikat pang kanta ay tungkol sa pag-ibig o mababaw na pagnanasa sa isang babae – ”Dream On” ng Nazareth, ”Always Somewhere” ng Scorpion at marami pang iba.

Maingay, magulo, tila walang paggalang sa awtoridad – mga katangian ng rock na makikita rin sa maraming kabataang wala pang direksiyon sa buhay at naghahanap ng pansarili o panlipunang identidad. Madaling magustuhan ng kabataan ang rock dahil iba ang damdaming naidudulot ng pinagsanib na ingay ng mga instrumento, lalo na ang lead guitar, at ang tila pasigaw na pagkanta ng lead singer. Tila nakakaya ng mga bandang itong ibulalas para sa kabataan ang lahat ng sama ng loob.

Normal na pagdaanan ng kabataan ang pagkahumaling sa rock dahil sa ”rebeldeng” katangian nito na akmang akma sa ”rebelyong” pinagdaraanan nila. Posibleng mababaw o walang direksiyon ang ”rebelyong” nararamdaman ng kabataan – baka galit lang sila sa magulang na parati silang pinagbabawalan, sa titser na parati silang pinag-iinitan, sa kaklaseng parati silang niyayabangan o sa kalarong parati silang iniisahan.

Mula noon hanggang ngayon, ang rock sa pangkalahatan ay hindi nakapagbibigay ng pampulitikang direksiyon sa kabataan dahil ang kadalasang tema’t mensahe ng mga kanta ay nakatuon lang sa personal. Bihirang maisakonteksto ang personal na pinagdaraanan sa panlipunang kaayusan. At lalong kakaunti ang mga naglalahad ng diskurso sa pambansang kalagayan.

Masasabing ang komersiyalismo ay ugat ng mga kompromisong kailangang gawin ng mga banda’t iba pang artista para makarating sa publiko ang kanilang musika. Mayroon din namang bandang walang pulitikal na oryentasyon at kontento nang lumikha ng mga musikang walang malinaw na mensahe.

Anuman ang kahinaan ng maraming banda, sana’y ang pagkahumaling sa rock ay dalhin ng kabataan hanggang pagtanda, at gamitin itong batayan ng paghahanap hindi lang ng mas makabuluhang musika para sa kanila kundi ng direksiyong dapat tahakin.

self-serving interests at stake in charter change

reflection…

Self-serving Interests at Stake in Cha-Cha

The advocates of constitutional change, most especially former President Fidel Ramos, House speaker Jose De Venecia and President Gloria Macapagal-Arroyo, cannot claim to be sincere adherents of constitutional principles when their track record in governance says otherwise.

By the Policy Study, Publications and Advocacy (PSPA) Program
Center for People Empowerment in Governance (CenPEG)
Posted by Bulatlat

The advocates of constitutional amendment are in their last-ditch efforts to rush the approval of their project following the junking of their petition by the Commission on Elections (Comelec) last week. Considering the brains behind this exercise, their political motives and the means they have used to clinch their objective, all the more is there reason to oppose it and to shy way from complacency.

Movers of constitutional change (Cha-Cha), led by the embattled President Gloria M. Arroyo, former President Fidel V. Ramos and House Speaker Jose de Venecia, are now using the two-pronged tack to fast-track their project. Their frontliners, Sigaw ng Bayan and the Union of Local Authorities of the Philippines (ULAP), have appealed to the Supreme Court (SC) to annul the Comelec resolution dismissing their earlier petition to take cognizance of the "people’s initiative" for charter change. While awaiting the SC decision, Arroyo allies in the House are determined to convert Congress into a constituent assembly (Con-Ass) with or without the participation of the Senate. So far, they have succeeded in having the House committee on constitutional amendments to swiftly approve without discussion the Jaraula resolution seeking to convene Congress into a constituent assembly.

House allies of Arroyo stand to gain in a constitutional amendment that would pave the way for a parliamentary form of government. If Cha-Cha succeeds, they – as do local officials at their level - will retain their seats in the interim Parliament that would be constituted in January 2007 until the end of Arroyo’s term in 2010. It will also concentrate more powers in the current executive given the continuing control of resources and leverage by the office of the president in the transition period.

On the other hand, Arroyo will be saved from a possible third impeachment under the interim Parliament. Furthermore, there is no certainty that the party-list system will be retained. Leaving out the party list system from parliament will contribute to the further concentration of powers of the ruling party. This will also effectively deprive the progressive and patriotic elements from the party list system of a legislative arena where for the past five years they championed new politics and became adversarial to the narrow and self-serving interests of the political elite. But closing people’s representation in the legislature will also debunk the Cha-Cha drumbeaters’ claim to being the "people’s voice" as a sham.

The current efforts to amend the 1987 Constitution are an offshoot of a trade-off between Arroyo on the one hand and Ramos and De Venecia, on the other, that was sealed on the brink of the incumbent President’s imminent ouster late last year. Pressures mounted calling for Arroyo’s resignation over electoral fraud in the 2004 elections until Ramos came to her "rescue" in exchange for giving her full support to Cha-Cha. This confluence of interests led to the barefaced murder by the ruling coalition party in the House of the impeachment charges against Arroyo last year and again in August this year.

Thus since the very beginning the move to amend the constitution has been fraught with secret deals, questionable intent and cutting corners that cannot even stand the ethical and legal requisites of a legitimate constitutional change. For instance, the "people’s initiative" for constitutional change that was purportedly signed by 10 million individuals has been exposed to contain forged signatures including names of deceased persons. The presidential office has also been asked to explain the reported use of government funds to finance the "people’s initiative" thus belying claims by Sigaw ng Bayan and ULAP that it is an independent grassroots initiative. ULAP is not a people’s organization but a consortium of local government executives who were promised electoral funds in the guise of development aid.

That the constitutional amendment, as claimed by its advocates, is designed for effective governance and economic development is obviously just a spin that has long been dismissed as a pure hogwash by people’s protests and the electorate in countless opinion surveys. Most Filipinos have seen through the political stench at the back of Cha-Cha since it was first launched by Ramos and company in the mid1990s: for the ruling politicians to extend their term and remain in power and to do away with all protectionist provisions thus favoring the full foreign domination of the country’s economy. Constitutional amendment is being passed on like a silver bullet that will solve everything when in the first place its proponents and other like-minded traditional politicians are the ones responsible for the mess our country is in now.

The advocates of constitutional change, most especially Ramos, De Venecia and Arroyo, cannot claim to be sincere adherents of constitutional principles when their track record in governance says otherwise. De Venecia, a close Marcos crony, was charged during the Aquino presidency in connection with the Marcos ill-gotten wealth. It has been under his House leadership when controversial bills were enacted through alleged pay-offs and other dirty deals. Ramos and Arroyo mangled the constitution several times when they pushed for or signed various trade and globalization policies, the oil deregulation law, Visiting Forces Agreement, the mining act and other measures that proved to be inimical to the national interest.

This time around, Arroyo, Ramos and De Venecia further unmask themselves as political thugs by circumventing the constitutional process in their desperate bid to stay in power.CenPEG/Posted by Bulatlat

*The Center for People Empowerment in Governance (CenPEG) is a public policy center established shortly before the May 2004 elections to help promote people empowerment in governance specially the democratic representation of the marginalized poor.